صدای ناله ی گریه باز دوباره مرا در بر گرفته

 سکوتی مبهم اما ویرانگر مرا می آزارد

 نمیدانم به کدامین گناه مجازات میشوم

 نمی دانم با چه جرمی گنه کار شدم

 سراسر چشمانم را رنگ غم آراسته

 هوای دیدگانم جز قلعه ی سودا و نفیر چیزی نمی بیند

 امشب هوایی عجیب بر من چیره شده

 امشب صدایی غریب در ذهنم شنیده میشود

 چشمانم نمی بینند

 زبانم سخن نمیگوید

 گلویم باد کرده و پلک هایم سنگینی میکنند

 تو ده ای عظیم در قلبم جا گرفته

 تودهای که هیچ بادی بر آن غالب نمیشود

 مگر....

به دور دست ها می نگرم ? به جایی که شاید در آنجا

نشانی از تو را بیابم ای بهترینم!..

به آن جایی که شاید محبت ? رنگ واثر دیگری داشته باشد..

به آن جایی که شاید من و تو بتوانیم درد دلمان را به هم بگوییم..

ام هر چه به دور دست ها می نگرم.

نشانی از تو را نمی یابم که بتوانم..

این درد دلم را به تو بگویم..

می دانی چه درد دلی؟؟

آن دردی که در جانم همانند سنگی است که هیچ گاه شکستنی نیست!..

اما اگر تو باشی شاید بتوانی با سخنان محبت آمیزت..

این درد را بشکنی..

نمیدانی که چقدر دلم رای تو تنگ شده..

نمیدانی..!؟   

به او بگویید دوستش دارم با صدایی آهسته ،

آهسته تر از صدای بال پروانه ها      

به او بگویید دوستش دارم با صدایی بلند ،

 بلند تر از صدای پرواز کبوتران عاشق

به او بگویید دوستش دارم با هیچ صدایی،

چون فریاد دوستت دارم نیاز به صدای بلند یا کوتاه ندارد

فریاد دوستت دارم را میتوان با تپش یک قلب به تمام جهانیان

رساند                

پس بذار بدونه هیچ شرمی بگویم دوستت دارم

این مثنوی حدیث پریشانی من است

بشنو که سوگ نامه ویرانی من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام

بلکه به یمن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو ،

غزلم ؛ شور و حال مُرد

بعد از تو حس شعر فنا شد خیال مُرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانی ام

با رفتنت به خاک سیه می نشانی ام

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است

معیار مهرورزی سنگ بودن است

دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است

اصلاً کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست

فاجعه قرن آهن است

من بودنی که عاقبتش نیست  بودن است

حالا به حرفای غریبت رسیده ام

فهمیده ام که خوبِ تو را بد شنیده ام

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام

بگذار تا صادقانه بگویم که خسته ام

بیزارم از تمام رفیقانِ نا رفیق

اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق

من را به انتظار نبودن کشانده اند

روح مرا به مسند پوچی نشانده اند

تا این برادران ریاکار زنده اند

این گرگ سیرتان جفا کار زنده اند

یعقوب درد می کشد و کور می شود

یوسف همیشه وصله ناجور می شود

اینجا نقاب شیر به کفتار می زنند

منصور را هر آینه به دار می زنند

اینجا کسی برای کسی ، کس نمی شود

حتی عقاب درخورِ کرکس نمی شود

جایی که سهم مرگ به جز تازیانه نیست

حق با تو بود ،  ماندن عاقلانه نیست

ما می رویم چون دلمان جای دیگر است

ما می رویم ، هر که بماند مخیر است

ما می رویم گر چه ز الطاف دوستان

بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش

در دین ما ملاک مسلمان ابوذر است

ما می رویم ، مقصدمان نا مشخص است

هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است

از سادگی است گر به کسی تکیه کرده ای

این جا که گرگ با سگ گله برادر است

ما می رویم ماندنِ با درد فاجعه است

در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست رفته اند امیران قافله

ما مانده ایم ، و قافله پیران قافله

اینجا دگر چه باب من و پای لنگ است

باید شتاب کرد مجال درنگ نیست

بر درب آفتاب پی باج می رویم

ما هم بدون باج به معراج می رویم

تو که سبز ترین منظره

 تو که سرشارترین عاطفه را

.نزد تو پیدا کردم

وتو که سنگ صبورم بودی

در تمام لحظاتی که خدا

....شاهد غصه و اندوهم بـــود

!بـــه تو می اندیشم

!بـــه تو می بالم

و از تو می گیرم

هر چه انگیزه درونم دارم

من شباهنگام

آن دم که تو را نزد خود می بینم

بهترین آرامش

برترین خواهش و احساس نیاز

....در دلم می جوشد

!روزها می گذرد

.عشق ما رو به خدایی شدن است

رو به برتر شدن از هر حسی

.که در این عالم خاکی پیداست

دوســــــــــــتت می دارم

.....از همین نقطه خاکی

تا عرش

دوســــــــــتت می دارم