به نام او

  او می آیــد . . .

دیر زمانی است که بامدادان به شوق رسیدن به پامی خیزیم

و شامگاهان را با غم فراغت به پایان می بریم .

سالهاست که رنج  انتظارت را به دوش می کشیم و احساسی در قلبمان می گوید تنها تو هستی که مونس مایی . دل بــی قرار مان قرار از تــو مــدد  می جوید و سینه داغدارمان در کنار تــو آرام می گیرد. افسرده ایم و پژمرده . دلمان می خواهد تو بیایی ، دستمان را  بگیری، کمکمان کنی، آبی بر باغچه خشکیده ی دلمان بپاشی تا عطر یاس های آن ملائک عرش را نیز سرمست کند. دلمان می خواهد بیایی و در کنار سفره ی نداریمان به شکرانه داشته هایمان  جشن بگیریم ، دلمان می خواهد بیایی تا شکوفه های انتظار مان به گل نشیند و قلب بی قرار مان در سایه عدالتت آرام بگیرد .

بیا، به مهمانی دلهایمان بیا ، بیا چشمان ما را بیش ما را بیش از این در انتظار مگذار ...

می دانم که می آیی  ، نمی دانم چگونه و کی ،  سوار بر مرکب  عدالت روزی می آیی و نقاب از چهره مردان دو رو و پست بر می کنی  و راه و بیراه  را می نمایانی .

               بیــا کـه . . .

   بهای وصل تو گر جان بود  خریداریم . . .

اهدایی از : اندیشه سبز ، آیندگان – صیادی   6235701